کاروان

( مثل همه ) - ( داستان کوتاه )

مشدعلی رفت !

نوه اش مرجان صدایش کرد : آغاجون ! پاشو

آب آوردم . مشدعلی حرکتی نکرد . پشتش رو

به دختربود . مرجان خم شد و در بیخ گوشش

بلندگفت :آغاجون ... آب میوه !

برخلاف تمام روزها که ناله پیرمرد در خواب

هم قطع نمیشد تکان نخورد . دختر دست

کشید به دست پدربزرگ که کنار تخت آویزان

شده بود . سرد سرد .... انگار یخ بود .

دختر ترسید . هیچوقت دستان پدربزرگ سرد

نمی شد . مثل حالا که صدایش هم میزدی

حتی توی خواب ام یک جوابی میداد . توی

دلش چیزی لرزید و در ناباوری خیال کرد شاید

خودش را به بیهوشی زده و میخواهد

سربسرش بگذارد . دوباره خم شد و به چهره

اش نگاه کرد . چشمان بازش به سوی باریکه

نوری که از لای کرکره تابیده بود مبهوت مانده

و لخته خونی کنار دهانش دلمه بسته بود .

مرجان فریادکشید و مادرش را صدا زد . زیر

تشک اش تکه نان خشکی را قایم کرده بود !

مشدعلی رفت ! مثل تمام آنهایی که یک روزی

میروند و دیگر باز نمی گردند .

نه از مشاهیر بود ونه از برجستگان و نخبگان

دنیا . او فقط یک انسان معمولی بود مثل همه

ماها .

+ کبرا پورپیغمبر ( آذر ) ; ۳:۱٩ ‎ب.ظ ; ۱۳٩٠/۱۱/۱٩